Αυτή τη νύχτα που με πνίγει η ξενιτειά
κι η μοναξιά στο θάνατο με φθάνει,
νάταν θε μου να βρισκόμουν ξαφνικά,
μόνο για απόψε στο Χανιώτικο λιμάνι.


Ο Γέρο Φάρος να φωτίζει το γιαλό
και ένα Ποστάλι νά χει φτάσει απ' το Περαία,
την Μπούντρα να πέρναν τ' αλάνια στο ψιλό.
κι ο Αλή - Γκοκός ο σαλπιγκτής κάποια μοιραία.


Σαν κομπολόι τα φωτάκια απ' το Γριγρί
που με τις μνήμες στο λιμάνι θα γυρνάνε
και νάρθει η αγάπη μου, όπως τότε να με βρει
και γύρω μου όλοι αγαπημένοι φίλοι νάναι.


Κωστή, ένα ούζο με χταπόδι και σαλμί
κι ύστερα φέρε, απ' το βαρέλι το μοσχάτο,
με το κρασί μπας και πνιγόταν μια στιγμή,
τόσα φαρμάκια ξενιτειάς να πάνε κάτω,


κι ακόμα φέρε μας γαλέο με σκορδαλιά
και βρουβοβλάστακα απ' το χέρσο το χωράφι
και τσακιστές απ' τη τσουνάτη την ελιά
κι αν περίσσεψε απ' του γάμου το πιλάφι.


Να σύρω βόλτα ν' ανταμώσω, στο στρατί
τον Κονταλέκο και το Ντίνο το Μπαρμπέρη,
στην αγορά το τροχονόμο το Τωτή
και σε μια βάρκα το Σαλή το μαουνιέρη.